Hij mag hier bij ons dan misschien niet zo heel bekend zijn, in thuisland Italië is schrijver/acteur/zanger Lorenzo Andreazzi een heuse ster. Hij schrijft verhalen, scripts voor theater en musical, hij acteert in de meest diverse stukken en musical en hij is een meer dan begenadigde zanger in de pure Italiaanse traditie van mensen als Frank Sinatra, Tony Bennett, Perry Como en Deam Martin. Allemaal gasten van Italiaanse origine, die het meer dan een beetje gemaakt hebben in de USA.

Tot die klasse behoorde ook de vorig jaar op z’n 92ste overleden Narciso Parigi, alias “de stem van Firenze”, die naam en faam vergaarde via gekende festivals als die van San Remo, Napels en uiteraard dat van Firenze zelf. Zoals dat toen ging, was hij de centrale figuur in TV-shows, speelde hij in films en ging hij herhaaldelijk touren in de States, waar hij onder meer begeleid werd door Earl Hines en Jack Teagarden. Kortom, de man bouwde een heuse internationale carrière uit -ook Rusland, Japan en Canada gingen voor de bijl- en tot op vandaag geldt hij als dé referentie voor alles en iedereen, die het in Italië in de showbizz wil maken. Een repertoire van om en bij de vierduizend (!!!) opnames is daarvan het materiële bewijs, samen met de talloze onderscheidingen die hij ontving in zowat elke Italiaanse stad, die naam waardig.

De niet eens dertigjarige Lorenzo Andreaggi wordt al enkele jaren beschouwd als de opvolger van Parigi en deze plaat, gekoppeld een een theaterstuk in twee bedrijven, kan dan ook gezien worden als een soort “overdracht van de macht”: op basis van liedjes uit het repertoire van Parigi wordt eenverhaal gebracht waarin zowel Italië als Amerika, zowel Firenze als New York en het reizen erheen en weer terug, een plaats krijgen.

Met de hulp van een schare klassemuzikanden en gastzangers en -zangeressen, wordt eer bewezen aan Parigi. Die was van begin tot einde bij de productie van het theaterstuk betrokken, adviseerde de cast en keek erop toe dat de dingen toch min of meer correct in scene werden gezet. Op een groot feestin het Palazzo Vecchio in Firenze werd, naar aanleiding van de negentigste verjaardag van Maestro Parigi, officieel de fakkel doorgegeven aan Andreaggi.

Een plaatopname kon niet uitblijven en die plaat is er nu. Andreaggi zingt de hoofdmoot van de liederen, bijgestaan door een band om U tegen te zeggen: pianist Stefano Bollani -die overigens in de lente van 2022 naar De Roma komt-, beweegt zich even vlot in de klassieke muziek als in de jazz en heeft er al een fraaie collectie CD’s op ECM opzitten. Gitaristen zijn Saverio Lanza en Finaz, alias Alessandro Finazzo van folkband Bandabardò. Lanza was op zijn beurt producer van het “Grandissimo”-album, waarmee de 25-jarige carrière van hitmachine Irene Grandi gevierd werd. Ook zij is van de partij op deze CD, net als “La Nuova Pippolese”, een ensemble dat zich tot doel gesteld heeft de “pippolo” in leven te houden. Dat is de typisch Florentijnse manier waarop actualiteit, leven en liefde becommentarieerd wordt in een soort van rap-modus. Verdere vocale inbreng is er van Piazzolla-vertolkster Donatella Alamprese, tenor en wereldster Fabio Armiliato, die we lang geleden nog aan het werk zagen in “Tosca” bij de KVO, en tenslotte één van de best bewaarde geheimen uit Firenze, het swingende damestrio van Le Signorine.

Met zo’n verzameling talent en een liederencatalogus als die van Parigi, kan je niet anders dan een heerlijke plaat maken en jawel, hoor: dit is ruim vijftig minuten feest voor de oren van wie Italië genegen is. En zelfs de bonustrack, het clublied “Canzone per La Fiorentina” loont meer dan de moeite. Wie Firenze nog beter wil leren kennen, zal aan deze plaat een heerlijke kluif hebben!

(Dani Heyvaert)